Ik had nog iets af te rekenen met de 65 van Walcheren. Al twee keer liep ik deze ronde, maar nooit als wedstrijd. De eerste keer met ultraloper Martijn de Vries die voor de 65 een onverhard parcours had uitgezet. De tweede keer met trainingsmaatje Johan Spruit in 2021. In 2022 volgde dan de eerste officiële editie van de 65, maar die moest ik vanwege ziekte laten schieten.

Dit jaar was ik vastberaden om de 65 te gaan finishen! Samen met Johan Spruit heb ik 3 lange duurlopen gedaan en 1 oefen-marathon https://www.strava.com/activities/8536787184. De trainingen gingen niet altijd even soepel, maar ik bleef erin geloven.

Vanwege mijn artrose kan ik niet meer zoveel hardlooptrainingen afwerken en heb ik afgewisseld met yin-yoga, MTB, windsurfen en snowboarden. Interval- en bloktrainingen heb ik bijna geheel achterwege gelaten en voor mij was het dan ook de vraag wat ik 5 maart kon verwachten?

Raceday

Trainer Jos pikte me thuis op en samen met Bart Verhaeghe en Mebrahtu Werkineh reden we naar Vrouwenpolder. Het had net geregend en met een graadje of 4 uit noordwest freaking koud. De Ethiopiër vertelde ons dat hij daar wel iets mee kon. Hij komt zelf uit de bergen en traint op 2400 meter hoogte.

Zelf kan ik er helemaal niets mee en heb een hekel aan kou. Mijn rugzakje had ik dan ook volgepropt met extra kleding voor het geval dat..... Er waren 45 inschrijvingen voor de ultraloop en in de inschrijftent was het gezellig druk, maar zeker niet warm. Om exact 9:00 uur viel het startschot en binnen 1 km was het wedstrijdveld al helemaal uit elkaar gevallen.

Erwin Harmes natuurlijk voorop, gevolgd door een tweede groepje met AV’ers Leonie Ton en Johan Spruit. Mijn plan was om de eerste 30 km op het gemakje tussen de 5:00 en 5:15 per km te gaan lopen en het tweede gedeelte uit te hobbelen. Tot Ritthem lekker windje in de rug en geen vuiltje aan de lucht. Af en toe werd ik ingehaald door estafettelopers van die aanmoedigende woorden toespraken. Gezelligheid alom, echter een hardloper wordt niet graag voorbij gelopen.

Van Ritthem naar Vlissingen ging het effe wat minder. Wind wat meer op de kop en ik kreeg het onmiddellijk koud. René Moerland (estafette) fietste me voorbij en ik herinner me nog dat ik zei dat ik er niet zo veel zin meer in had. Martijn van der Does en Marco Guijt liepen bij me, maar met Vlissingen in het zicht moest ik toch passen en mijn eigen race lopen.


Koek en zopie

De organisatie had maar liefst 11 verzorgingsposten langs het parcours ingericht. Hoewel ik mijn rugzak zelf volgepropt had met 8 gelletjes en reepjes ben ik bij elke post wel even gestopt om wat te eten en een praatje te maken.

Normaal loop ik altijd volle bak door en ben ik een slaaf van mijn horloge, maar nu dus een andere aanpak. Uitlopen zonder al te veel problemen, was mijn credo. 

De Walcherse kust

Vanaf Vlissingen ging het parcours over de duinen met een vies windje op kop. Windjackje aan en hobbelen met de geit. Ondanks de Nike ZoomX Invincible Run FK2 ging het afdalen me niet al te best af. Door de schokken begon mijn bilspier aan mijn SI-gewricht te trekken. Lekker dan! Aan dat geheuvel kwam gelukkig ook een eind en bij Zoutelande passeerde ik het 42 km punt. 

Vanaf dat moment begonnen voor mijn gevoel de bonuskilometers. Het tempo lag ultralaag en daardoor kreeg ik het enorm koud. Het strand af bij Zoutelande zag ik in de verte Johan strompelen. Het was duidelijk dat hij niet verder kon en ik ben dan ook doorgehobbeld.

Wind in de flank

Vanaf Westkapelle draaide de wind in de flank en bij de vuurtoren zag ik de tweede ultraloper Marco Guijt die uitstapte. Richting de Hoge Hil dacht ik: nu kan het niet meer misgaan. Ik had een paar goede nummers in mijn hoofd en zingend ging ik over de boulevard van Domburg. Vol goede moed ging ik het strand op. Het was net hoog water geweest en er lag een heel smal reepje maagdelijk, zuigend strandzand te wachten.

Het strand... ja het strand .... daar ligt zand. Je kan er van alles over zeggen, maar ik vond het deze keer niet eens zo erg. Mooie luchten en golven die over de schelpen rolden. Wauw! Zat ik net lekker in de flow werd ik door John Q. bij de Lage Duintjes weer het strand afgejaagd.

Bij de Piraat ging ik voor de laatste keer het strand op en werd ik nog ingehaald door de Zeeuws-Vlaming Bennie Thuy. Ik zei tegen hem: nou heb ik lang genoeg op kop gelopen..... Hij wenste me succes en liep me op 3,5 km nog effe 8 minuten los. Bikkel. Het laatste stuk strand was killing, maar je weet dat je met elke stap dichter bij de finish komt. Vlak voor ik het strand afdribbelde nog een laatste hug met Martijn de Vries (helaas geblesseerd) en dan richting de finishboog. 


Finisher!

Trainer Jos en mijn vrouw Franny stonden me op te wachten. In 6:34:56 uur en een 13de plaats kwam aan deze 65 voor mij een einde. Een handjevol supporters stond verkleumd bij de finishboog te wachten op het leger dat waarschijnlijk nog achter me aan zat. De winnaars Erwin Harmes 4:55:37 en Leonie Ton 5:17:46 waren immers al lang gefinisht en stonden in de feesttent. 

Van de 47 ingeschreven ultra's zijn er 45 gestart. Daarvan liepen 31 deelnemers (onder wie 4 vrouwen) deze helletocht uit. Wat de reden daarvan is? Geen idee. Het weer en de omstandigheden waren allesbehalve extreem en mogelijk hebben sommigen zich verslikt in het lastige parcours waarbij je verleid wordt om veel te hard van start te gaan op het vlakke deel.

Als ik voor mezelf spreek ben ik trots op het resultaat, maar nog trotser op het feit dat ik de rem erop heb kunnen houden. Tijdens mijn reis weer wat geleerd en een ervaring rijker. 

Uitslagen 

Patrick van Iersel,
AV’56/Zeeland Running